Inspiracją okazał się wiersz Jana Brzechwy pt. „Znaki przestankowe”:

 

 Prowadziły raz rozmowę

 Różne znaki przestankowe.

 

 Rzekł dwukropek: „Mógłbym przysiąc,

 Że tu jest dwukropków z tysiąc,

 Bo beze mnie nie ma zdania…”

 „A bez znaku zapytania?…”

 

 „Też pomysły - rzekł cudzysłów. -

 Śmiać się można z tych pomysłów,

 Bo kto czytał różne wiersze,

 Wie, że mam w nich miejsce pierwsze”.

 

 „O, przepraszam - rzekł przecinek -

 Mógłbym wziąć to za przycinek,

 Bez przecinka nie ma zdania…”

 „A bez znaku zapytania?…”

 

 „Niezły komik, niezły zbytnik!” -

 Zirytował się wykrzyknik. -

 „Nie chcę chwalić się przed nikim,

 Ale jestem wykrzyknikiem!”

 

 Myślnik leżąc milczał smutnie,

 A tu średnik wdał się w kłótnię:

 „Jak ze wszystkich zdań wynika,

 Nie ma wiersza bez średnika,

 Bez średnika nie ma zdania…”

 „A bez znaku zapytania?…”

↓

 

 Kropka, słysząc te hałasy

 Sprowadziła dwa nawiasy:

 „Cni panowie, zacne panie,

 Zamykamy całe zdanie!

 Koniec! Kropka! Odpoczynek!”

 „Znów przycinek!” -

 Rzekł przecinek.

Dlaczego ten wiersz stał się natchnieniem? Otóż członkowie grupy teatralnej do żywego przypominali uosobionych bohaterów tego utworu... w chwili rozdania scenariuszy i zastanawiania się nad główną obsadą... Rzecz jasna, prędzej czy później dochodzono do porozumienia, nierzadko jednak trzeba było iść za intuicją bohaterki wiersza i zakrzyknąć: „ Koniec! Kropka!”. W ten oto sposób ustalono nową nazwę, wokół której skupiono  uczestników zajęć teatralnych: Grupa Teatralna „Koniec i Kropka”.